New

Государственное учреждение образования

«Слуцкий районный центр коррекционно-развивающего обучения и реабилитации»

State educational institution

"Slutsk Regional Center for Correction and Development Education and Rehabilitation"

РусскийБеларускiEnglish
Карта сайта Электронное обращение На главную

Menu

Main page Skip Navigation Links
 

 14.03.2024  Экологическая акция «Мы кормим птиц! А вы?»

подробнее...

 

 11.03.2024  Фестиваль "Врановые птицы - птицы-интеллектуалы"

подробнее...

 

 22.02.2024  Рисование: «Грач»

подробнее...

 

 07.03.2024  8 Марта - Международный женский день!

подробнее...

 

 23.02.2024  «День безопасности»

подробнее...

Contact Information

223610
Minsk region
Slutsk
Pionerskaya street, 3

8(01795) 4-74-88 (director)
8(01795) 4-15-37
8(01795) 4-15-36

email: ckroir.slutsk@mail.ru

Driving directions: карта

Statistics of visits

Яндекс.Метрика

 

Региональная газета «Слуцкі край»

Інэса Панамарова: «Для мяне важна быць патрэбнай»

08.03.2021

Інэса Міхайлаўна Панамарова, несумненна, у шэрагу яркіх асоб Случчыны – як выдатны кіраўнік, актыўная ўдзельніца грамадскага жыцця, творчы, цікавы чалавек з нестандартным мысленнем, са сваім светапоглядам, перакананнямі. Яна заўсёды выглядае бездакорна, прыгожая, абаяльная, а яшчэ спакойная і ўпэўненая, быццам і праблем у жыцці не бывае. Напярэдадні жаночага свята мы завіталі да дырэктара ДУА «Слуцкі раённы цэнтр карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі» Інэсы Міхайлаўны Панамаровай і пацікавіліся, у чым сакрэт поспеху сучаснай дзелавой жанчыны і проста жанчыны…

– Інэса Міхайлаўна, цэнтр карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі Вы ўзначальваеце з 2008 года. За гэты час установа неаднойчы была адзначана як лепшая сярод аналагічных арганізацый рэспублікі, чатыры разы занесена на раённую Дошку гонару. Нямала і іншых адзнак і ўзнагарод раённага, абласнога, рэспубліканскага ўзроўняў. Вось і па выніках 2020 год аўабласным конкурсе «За дасягненне высокіх паказчыкаў у развіцці адукацыі» Слуцкі РЦКРНіР узнагароджаны дыпломам пераможцы. Які ключык вы знайшлі да калектыву, супрацоўнікаў, што так вынікова працуе цэнтр?

– Галоўнае – мне вельмі пашанцавала са спецыялістамі, у нас працуюць нераўнадушныя людзі, з любоўю і міласэрнасцю ў сэрцы, якія ўспрымаюць чужы боль як свой. Шчыра кажучы, людзі іншага менталітэту ў нашай установе не затрымліваюцца: работа з асаблівымі дзеткамі, дзецьмі-інвалідамі патрабуе вялікай самааддачы. Нагадаю, што галоўная задача цэнтра – работа з дзецьмі з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця, стварэнне спецыяльных умоў для іх навучання на ўзроўнях дашкольнай і агульнай базавай адукацыі, іх сацыяльнай адаптацыі і інтэграцыі ў грамадства. У нашай установе 54 супрацоўнікі, у тым ліку 31 педагог і два ўрачы. 53 працэнты нашых педагогаў маюць вышэйшую катэгорыю. Са многімі з іх працую не першы год. Мая задача як кіраўніка – арганізацыйная работа, як гаворыцца, аптымальная расстаноўка сіл, вельмі важна заўважыць, разгледзець здольнасці спецыяліста і правільна іх прымяніць. А яшчэ кіраўнік павінен быць ініцыятарам, завадатарам руху ў дзейнасці калектыву. Для мяне гэта галоўны прынцып у рабоце, шчыра кажучы, інакш не умею…

– Па адукацыі Вы настаўнік-дэфектолаг, чаму абралі менавіта гэту прафесію?

– Мой тата працаваў выкладчыкам у музычнай школе, а мама – медыкам. Кожны з бацькоў хацеў, каб я пайшла па яго прафесійным шляху. Я і выбрала прафесію, якая спалучае педагогіку і медыцыну. Цяпер разумею, не бывае нічога выпадковага, вельмі люблю сваю справу. Дарэчы, я не ўраджэнка Случчыны. Сюды прыехала разам з бацькамі з Нароўлі, пасля аварыі на ЧАЭС. Цяпер Случчына ўжо родная.

– Цяжка працаваць з асаблівымі дзеткамі?

– Калі любіш іх – ніколькі. Куды больш складана іншы раз дапамагчы бацькам такіх дзяцей прыняць сітуацыю, адаптаваць да яе сваё жыццё. Працуем з імі, дапамагаем, даём рэкамендыцыі, падтрымліваем, без узаемадзеяння з бацькамі, медыкамі, работнікамі іншых зацікаўленых службаў станоўчага выніку не дабіцца.

Я маю немалы вопыт работы з дзецьмі з парушэннямі, пачынала прафесійную дзейнасць у 1990-х. Прыемна, што за азначаны час многае змянілася ў падыходах, формах работы ў гэтай сферы на дзяржаўным узроўні. У раённым банку дадзеных 1 750 маленькіх і юных случчан узростам да 18 гадоў, у тым ліку 206 дзяцей-інвалідаў. Мы аказваем раннюю комплексную дапамогу дзецям ад нараджэння да трох гадоў, у стацыянары – 48 чалавекам. На маю думку, цяпер адна з самых важных задач – працягваць фарміраванне талерантнага стаўлення грамадства да дзяцей з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця. У арсенале дзейнасці нашага цэнтра шэраг праектаў, у тым ліку інавацыйных, накіраваных на развіццё талерантнасці, сацыялізацыю дзетак з цяжкімі або шматлікімі фізічнымі , псіхічнымі парушэннямі, – «Адукацыяная прастора – тэрыторыя талерантнасці» , «Горад раўных магчымасцей», «Дарогаю дабрыні», «У гармоніі са светам», «Укараненне мадэлі талерантнасці ўдзельнік аў адукацыйнага працэсу праз арганізацыю прадукцыйнага ўзаемадзеяння з дзецьмі з асаблівасцямі псіхафізічнага развіцця» і іншыя.

Канечне, садзейнічае выхаванню талерантных адносін да нашых дзетак, а інакш мы не ставімся да наведвальнікаў цэнтра, і своеасаблівыя экскурсіі, якія праводзім для школьнікаў. Такія сустрэчы, зносіны ідуць на карысць і нашым выхаванцам, і здаровым дзецям, якія пачынаюць больш цаніць жыццё, адкрываюць сэрцы для спагады, папаўняюць рады нашых памочнікаў.

Вядома, для ўсіх работнікаў цэнтра вялікая радасць, калі ўдаецца палепшыць якасць жыцця дзяцей з цяжкімі парушэннямі, паверце, гэта сапраўдная перамога і шчасце.

– І ўсё ж, Вы, пэўна, строгі кіраўнік…

– Не мне судзіць, канечне, але я не прыхільнік жорсткіх метадаў кіравання. Заўсёды была нацэлена на даверлівыя, адкрытыя адносіны з падначаленымі, стварэнне творчай, цёплай атмасферы ў калектыве. Цаню ў супрацоўніках ініцыятыўнасць, крэатыўнае рашэнне задач. «Бягучасці» кадраў у нас не назіраецца, болей таго, пяцёра дзяцей работнікаў цэнтра пасля навучання ўладкаваліся ў нашу ўстанову на працу. Так што мы, як адна сям’я.

– Інэса Міхайлаўна, за сваю плённую работу Вы двойчы былі занесены на раённую Дошку гонару, узнагароджаны граматамі Мінаблвыканкама, Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь, іншымі ўзнагародамі. Ведаю, што Вы займаецеся і грамадскай дзейнасцю – узначальваеце Слуцкае раённае аддзяленне Беларускага дзіцячага фонду, член Беларускага саюза жанчын, былі ўдзельніцай V Усебеларускага народнага сходу. Што і казаць, насычанае, актыўнае жыццё, і пры гэтым Вы заўсёды чароўная жанчына. Як усё паспяваеце?

– Калі ёсць жаданне – можна паспець многае, галоўнае – не ленавацца і не мітусіцца, рацыянальна размяркоўваць час. Ды па характары я непаседлівы і досыць рашучы чалавек, падабаецца адкрываць, спасцігаць новае для сябе. Люблю падарожжы, дарогу, ужо шмат гадоў за рулём аўтамабіля, езджу і на доўгія адлегласці – вельмі падабаецца.

– Калі можна, раскажыце пра рамантычную, сямейную старонку вашага жыцця.

– Замуж я выйшла на пятым курсе педінстытута, цяпер педуніверсітэта імя Максіма Танка, усяго пасля двух тыдняў знаёмства з маім будучым мужам. На той час ён быў ваенным, але пакарыў маё сэрца не пагонамі, а клапатлівымі, вельмі паважлівымі адносінамі. У гэтым годзе будзе трыццаць гадоў як мы разам. Вы пытаеце, ці шчаслівая я ў шлюбе? Так, муж падтрымка і апора ў маіх справах, і дамашніх таксама. Цяпер працуе прадпрымальнікам. У нас ужо дарослы сын, атрымлівае другую вышэйшую адукацыю.

Журналісты любяць задаваць пытанне, што галоўнае для сучаснай жанчыны: сям’я ці кар’ера. Для мяне галоўная каштоўнасць – сям’я, яна напаўняе маё жыццё любоўю, пяшчотай, радасцю, яна пасыл для маіх поспехаў ва ўсіх іншых справах. І тым не менш, работа таксама вельмі важная частка майго жыцця, ды ўвогуле многіх маіх суайчынніц, спосаб самарэалізацыі, развіцця і раскрыцця асобы. Гэта значна для кожнага чалавека.

– Не пражывеш так, каб не расчаравацца, не сустрэцца з бядой, выпрабаваннямі… Як спраўляецеся з гэтымі сітуацыямі?

– Гавару сабе: не трэба панікаваць і апускаць крылы. Шукаю рашэнне і дзейнічаю!

Карыстаючыся выпадкам, хачу павіншаваць супрацоўніц нашага калектыву, случчанак з Днём жанчын. Будзьце здаровымі, прыгожымі, паспяховымі ва ўсім – у асабістым жыцці і рабоце, у грамадскай дзейнасці, любімым занятку ці захапленні. Многае залежыць ад нас саміх. Сапраўднага кахання, сямейнага шчасця заслугоўвае кожная жанчына. Дык няхай так і будзе!

Наталля СЕЛЯЗНЁВА.