Региональная газета «Слуцкі край»
«Жаданне – гэта мноства магчымасцей»
22.05.2015
Як часта любяць некаторыя паскардзіцца на жыццё, знайсці вінаватых у сваіх, здаецца ім, бедах, «паплакацца». Я раскажу вам пра чалавека, які пераадольвае наканаванае лёсам, ідзе наперад і не наракае, хоць кожны дзень яе жыцця – гэта барацьба. Знаёмцеся: мая гераіня Айгюн Гуліева (на здымку) – студэнтка І курса філалагічнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (завочнае аддзяленне).
Дзяўчына мэтанакіраваная, мужная, спагадлівая і чулая адначасова. Яна марыць звязаць свой лёс з кінематографам, ствараць сцэнарыі. З задавальненнем многа чытае, глядзіць кінафільмы, любіць вершы. Не ўяўляе, як бы жыла без сваёй любімай сям’і – мамы, таты, браціка, бабулі – надзейнай апоры і падтрымкі, а таксама без дзядзі і яго сям’і. Я ўпэўнена, яна ажыццявіць свае планы. І дыягназ «дзіцячы цэрэбральны параліч» не будзе перашкодай. Пэўна, хтосьці мог бы скарыстацца такім асаблівым сваім становішчам, але толькі не Айгюн. Яна не любіць, калі яе шкадуюць, і ўсяго дабіваецца дзякуючы свайму вялікаму жаданню, уменню працаваць і моцнай волі. Пры паступленні ва ўніверсітэт здавала два экзамены і тэст па рускай мове. Падчас перадэкзаменацыйнай падрыхтоўкі наведвае і лекцыі, і практычныя заняткі, хоць пандусаў у корпусе няма і ліфт не заўсёды працуе.
Ёй падабаецца вучыцца, хоць бывае і цяжкавата. Айгюн лічыць сябе дастаткова адукаванай, а прыйшоўшы ва ўніверсітэт, гаворыць, разгубілася – столькі новага, зусім невядомага, быццам і не вучылася. «З усім разбярэшся, усё зразумееш», – падтрымала мама. Да таго ж цудоўныя выкладчыкі, вельмі цікавыя людзі, стымулююць сваёй адукаванасцю – хочацца адпавядаць, зарэкамендаваць сябе ў час вучобы і на экзамене. Працэс, як кажуць, пайшоў. Пасябравала з дзяўчынай з групы, незразумелае разбіраюць разам. Айгюн вельмі патрабавальная да сябе і не хоча ніякай паблажкі. «Калі я хачу паказаць, што ведаю прадмет, я проста вазьму даведнікі, дапаможнікі і «падцягну» тое, чаго не ведаю, мне не трэба нейкага асаблівага стаўлення, – гаворыць дзяўчына. – Я вельмі хачу добра валодаць беларускай мовай. Яна такая лёгкая, прыгожая, меладычная. Зразумела гэта пасля прачытання рамана ў вершах «Родныя дзеці» Ніла Гілевіча, вершаў Леаніда Дранько-Майсюка, слухаючы песні беларускага гурта «J:Морс». Зараз чытаю Міхася Зарэцкага: мне вельмі спадабалася, як гучаць па-беларуску думкі галоўнага героя кінафільма «Нябачны край» па творы гэтага пісьменніка. Думаю пазнаёміцца не толькі са спадчынай класікаў, але і з сучаснымі беларускімі аўтарамі».
Айгюн упэўнена, што сябры тым і цэнныя, што будуць побач, калі табе дрэнна.
Акрамя вучобы пэўны час у Айюгон «адбіраюць» сацыяльныя сеткі – там сябры. Але на філфаку столькі трэба прачытаць, што пазнанне пісьменніцкай творчасці адсоўвае ўсё іншае. Падчас дабрачыннага нон-стоп марафону Айгюн пазнаёмілася са спеваком Іванам Буслаем. Ён, даведаўшыся пра творчыя здольнасці дзяўчыны, пагаварыўшы з ёю, выказаў надзею на супрацоўніцтва. Самакрытычная Айгюн расказвае, што пакуль не адважылася нешта напісаць для спевака: «Мне здаецца, што нічога годнага не атрымаецца». Увогуле яна не запісвае свае вершы, проста ўночы нараджаюцца паэтычныя мроі і застаюцца дзесьці ў душы, не на паперы… Апошнім часам натхняе дзяўчыну творчасць Уладзіміра Пугача і яго праектаў «J:Морс» і «Нафта». Айгюн у захапленні ад тэкстаў песень і марыць пазнаёміцца з Уладзімірам, каб проста сказаць дзякуй. Дарэчы, яна абяцала запісаць і свае паэтычныя спробы. Думаю, будзе штосьці цікавае.
Зноў вяртаемся да творчасці іншых. Ёй падабаюцца вершы Асадава і Раждзественскага, пэтаў «сярэбранага веку», філасофскія творы. А вось пра вайну яна чытаць не можа – плача, востра адчуваючы ўсе людскія пакуты, прапускаючы праз сябе. Нядаўна яна ў «сацсетках» пазнаёмілася з дзяўчынай з Данецка, адчула роднасную душу. Прапанавала пераехаць у Беларусь, і, вядома ж, Гуліевы не пакінулі б яе сям’ю без увагі і дапамогі. Не павінна паміж сябрамі, ды і ўвогуле ў зносінах, быць такога: пачакай, дружа, тваю праблему абмяркуем пазней. Трэба абавязкова знайсці хоць слова падтрымкі, абнадзеіць, можа выратаваць і пачуццё гумару.
«Калі рабіць нешта, то на 100 працэнтаў, – лічыць яна, – «белых плям» быць не павінна. Хаця, вывучыць усё – жыцця не хопіць, але ж імкнуцца трэба, удасканальваць сябе».
Яшчэ адна мара рамантычнай Айгюн – нарадзіцца і жыць у часы рыцараў, прыгожых пышных сукенак. Некаторыя са знаёмых з-за яе цягі да ўзвышанага і сур’ёзнасць так і лічаць – нарадзілася не ў тым стагоддзі. Яна і сцэнарый хацела б напісаць на гістарычную тэму або сямейную сагу, штосьці лірычнае.
А пакуль Айгюн занята вучобай, ёй хочацца стаць прафесіяналам у выбранай галіне, дасканала ведаць мову. Яна ганарыцца «дзясяткай» па мовазнаўстве і прызнаецца, што прыемна было пачуць ад выкладчыка па антычнай літаратуры, атрымаўшы «восем» за адказ: «Добра, што ў Вас ёсць імкненне да ведаў». Зараз Айгюн больш стала надаваць увагі англійскай мове, каб глядзець кінафільмы ў арыгінале, не прапускае перадачы «Што? Дзе? Калі?» і нават выйграла з пытаннем пра сімвалы Каталоніі ў азербайджанскай версіі.
Сваёй галоўнай якасцю Айгюн лічыць прамалінейнасць, няўменне гаварыць няпраўду. У яе бывае вельмі цяжка на душы, калі не можа дапамагчы чалавеку, калі яе блізкім дрэнна. Што дае сілы? Музыка, адказвае дзяўчына, а бывае – і добры анекдот. Дарэчы, падчас размовы мы многа жартуем, раз-пораз успамінаем пра фанетыку (яна часам спаць не дае, смяецца Айгюн), таксама абмяркоўваем літаратуру, творчасць музычных гуртоў, гумарыстаў. З кім хацелася б пазнаёміцца са знакамітасцей, пытаю ў Айгюн. «Кожны, з кім зводзіць лёс, аказвае пэўны ўплыў на чалавека, – лічыць яна. – Мне здаецца, што няма больш цікавых людзей, чым тыя, у якіх няпросты лёс, якія імкнуліся да поспеху і дасягнулі свайго, нягледзячы на перашкоды ці неспрыяльныя абставіны. Такімі мне здаюцца людзі мастацтва, якія жывуць тым, што шчыра дораць радасць, станоўчыя эмоцыі іншым. Таму хацела б сустрэцца з кінематаграфістамі, спевакамі, акрамя тых, што працуюць толькі для рэйтынгаў».
Нічога не трэба баяцца, менш шукаць апраўданняў. «Жаданне – гэта мноства магчымасцей, а нежаданне – мноства прычын».
Мама ганарыцца сваёй Айгюн: дачка мэтанакіраваная, самастойная, вельмі адказная, яна не сумуе, нягледзячы на хваробу, з аптымізмам глядзіць у будучыню. А я вельмі рада, што пазнаёмілася з гэтай шчырай дзяўчынай тонкай душы і адначасова – вельмі моцнай. «Я разумею, што нічога не трэба баяцца, – гаворыць Айгюн. – Калі нечага хочаш, менш трэба шукаць апраўданняў. Як пісаў Эдуард Асадаў, жаданне – гэта мноства магчымасцей, а нежаданне – мноства прычын». Гэтым і кіруецца Айгюн Гуліева.
Ірына МІРГАРОДАВА.